Paravisie presenteert …
de afgang van de psychische chirurgen
door Gerard Molewijk – Skepter 2.2 (1989)
Op de jaarlijkse Paravisie-manifestatie te Den Haag (4, 5 en 6 mei 1989.) vond een demonstratie plaats van de Filippijnse ‘psychische chirurgen’ Mirna Fernandez en Adin G. Lugue, die in paravisionaire kringen echte gaven worden toegeschreven. Het was de bedoeling dat er zonder verdoving met de blote handen zou worden geopereerd.
OP de eerste dag waren zij al door de goochelaar Hans Kazan scherp geobserveerd. Op 5 mei had ik persoonlijk het voorrecht als waarnemer aanwezig te zijn. Behalve waarnemers had organisator Leo de Ruiter ook ploegen fotografen en filmers, waarvan een met verborgen camera’s, op en rond het podium geposteerd. Bloemen, wierook, gebeden en kerkgezang zorgden voor de juiste sfeer tijdens het, volgens Lugue, met behulp van de aartsengel Michaël behandelen van de driemaal zeven patiënten.
Bij de eerste zeven werd soms geopereerd, de meesten kregen slechts een fysiotherapeutische behandeling in de vorm van massages van hals, rug, buik en benen, min of meer onafhankelijk van de klachten. Operaties werden bij voorkeur uitgevoerd bij meer gezette mensen in wiens buik of rug met de vuist een kuil kon worden geduwd, die weer door watten zoveel mogelijk aan het gezicht onttrokken werd. Verdacht was dat Lugue voor iedere operatie zijn handen onder een aan zijn stoel hangende deken hield, waar hij volgens Hans Kazan rode-kleurstofampullen verborgen hield. Iemand anders had gezien dat Lugues assistente iets in haar jaszak wegmoffelde. Éénmaal meende ik te kunnen constateren dat een prop watten rood werd voordat die een lichaam raakte. Het ging echter allemaal te snel om hier een eed op te kunnen doen.
De bebloede watten en de (schijnbaar) uit het lichaam tevoorschijn gehaalde weefsels werden in een emmer gegooid. De inhoud van die emmer wordt op dit moment nog onderzocht, door Roel van Wijk van de vakgroep moleculaire celbiologie van de RU Utrecht. Ter plekke werd geen menselijk weefsel herkend en een verpleegster vertelde dat het bloed na een paar uur nog steeds niet donker was geworden, zoals bij gewoon bloed gebruikelijk is. Het overvloedig in alcohol drenken van de watten zou daarvoor verantwoordelijk kunnen zijn, maar op deze wijze kan ook de aanwezigheid van nepbloed worden verdoezeld.
Zowel Hans Kazan als een van Leo de Ruiters filmploegen (die van de verborgen camera) constateerden bedrog, hetgeen in feite voldoende is om te concluderen dat er geen sprake was van (paranormale) chirurgische ingrepen. Er werd niet geopereerd. In een uitzending van ‘Jongbloed en Joosten’ voor de TROS-televisie op vrijdagavond werd dat met behulp van opnamen met een zelfde verborgen camera en het commentaar van een goochelaar, omstandig uit de doeken gedaan. Ook Leo de Ruiter gaf dit later, in de uitzending van Het zwarte gat op 7 mei, volmondig toe.
De patiënten echter waren vol vertrouwen en zeiden vrijwel allen veel in deze therapie te zien. Nadat ze met kokosnootolie waren ingewreven, voelden ze soms een lichte verbetering van hun vaak vage klachten, maar natuurlijk is het nietszeggend hoe iemand zich een paar seconden na afloop van een ‘operatie’ voelt. Voorlopig lijkt deze psychische chirurgie niet meer te zijn dan het in een kitscherige entourage toedienen van een placebo en dat een placebo soms enig effect sorteert, is al sedert het Stenen Tijdperk oud nieuws.
Zie ook: Psychochirurgen – opereren met blote handen door Jan Paalman uit Skepter 2.2 (1988)