Verlicht door diksha
Op de snelweg naar het Gouden Tijdperk
door Rob Nanninga en Roelie Koobs
In India wonen twee levende goden die de mensheid spoedig naar de verlichting zullen leiden. Wie voor een fors bedrag een drieweekse cursus volgt bij hun Oneness University, kan dikshagever worden en daarmee het Gouden Tijdperk dichterbij brengen.
Niemand kan op eigen kracht de verlichte staat van bewustzijn bereiken. Er is een speciaal soort eenheidsenergie voor nodig. De overdracht van deze goddelijke genade wordt diksha of deeksha genoemd. Dikshagevers leggen hun handen op het hoofd van een ontvanger en stellen zich voor dat ze een gouden bal van licht op de kruinchakra plaatsen. Wie zich wil laten inwijden in deze techniek kan een 21-daags ‘proces’ volgen bij de Oneness University in Golden City. Dit hoofdkwartier van Sri Bhagavan en zijn vrouw Amma ligt in de buurt van Chennai (voorheen Madras), de hoofdstad van de Indiase deelstaat Tamil Nadu. Sinds 2004 zijn er maandelijks honderden westerlingen die een cursus komen volgen.
De cursisten ontvangen dagelijks diksha’s, die soms extatische ervaringen opwekken. Zo schreef een Nederlandse cursist: ‘Op het moment dat ik voor Samadarshiniji neerknielde, barstte ik spontaan in tranen uit, hevig huilend, zelfs nog voor ze me had aangeraakt voor de overdracht van Deeksha. Toen ze haar handen op mijn hoofd legde, voelde ik een enorme energie bij me naar binnengaan. (…) Ik voelde me ineens volledig omhelsd en geborgen door Samadarshiniji’s tedere en zorgende glimlach. Alsof ze wilde zeggen: “Het is goed, het is okay”. Het was een glimlach zo vol mededogen dat het alleen maar kon toebehoren aan een vrouw die het waard is de Moeder der mensheid te zijn, en die tot ons was gezonden door Amma, de Moeder van het Universum.’
Samadarshini is een vooraanstaande discipel en draagt de titel Acharya (leraar). De cursisten worden begeleid door dasa’s, jonge nonnen en monniken die zich geheel hebben toegewijd aan Bhagavan en Amma. Zij vertellen over hun eigen ervaringen, geven meditatie-instructies, helpen bij het verwerken van negatieve emoties, vertonen video’s en voeren rituelen uit.
Er zijn in Nederland al ruim honderd dikshagevers actief, die de 21-daagse cursus hebben voltooid. Ze betaalden er 5000 euro voor, die moest worden overgemaakt naar een bank in Hongkong of Singapore. Daar kwamen nog reiskosten en 500 dollar ‘organisatiekosten’ bij. Wie oog in oog met Amma wilde staan, moest ter plekke 250 dollar extra betalen voor een bezoekje dat hoogstens een paar minuten duurde. Daar stond tegenover dat Amma alle materiële wensen in vervulling kon laten gaan.
Sommige cursisten waren na afloop ontevreden. Ze meenden dat er voor hen tweepersoonkamers waren gereserveerd, maar werden ondergebracht op slaapzalen met tien stapelbedden. Ze ervoeren bovendien niets waarvoor ze zoveel geld hadden willen betalen. De sterke verhalen die ze van tevoren over de cursus hadden gehoord, bleken niet op henzelf van toepassing te zijn. Na lang aandringen kregen enkelen een deel van hun geld terug.
Zelfs de Zweed Freddy Nielsen, de eerste westerse volgeling die al in 1993 een cursus in Zweden organiseerde en duizenden mensen naar Bhagavan leidde, haakte onlangs af na een conflict met de leiding. Naar zijn oordeel is de beweging te commercieel geworden. Er wordt beweerd dat enkele Zweedse cursisten de opdracht kregen om elk 10.000 dollar uit India naar Zweden te smokkelen, waar het moest worden overgemaakt naar een rekening in Hongkong. Misschien was het de opbrengst van de flitsbezoekjes aan Amma en Bhagavan ($500), die men buiten de boeken wilde houden.
Volgens Nielsen is de beweging ook te autoritair en te fanatiek geworden. De aanbidding van Bhagavan en Amma als redders van de mensheid, is erg centraal komen te staan. Bhagavan beweert dat sommige van zijn discipelen een staat van bewustzijn hebben bereikt die veel hoger is dan die van Krishna, Christus en de Boeddha. Er worden voortdurend grote beloften gedaan – snelle verlichting, genezing van ziekten en andere wonderen – waar meestal weinig van terechtkomt.
Lord Kalki
Bhagavan werd in 1949 geboren als Vijaya Kumar. Hij volgde een wiskundeopleiding en werkte vanaf 1971 bij een nationale levensverzekeringsmaatschappij. Hij had onder meer belangstelling voor utopische politieke idealen en voor de filosofie van Krishnamurti. Met steun van enkele sponsors opende hij in 1984 een gurukula, een traditionele Indiase school. Ook zijn vrouw en een goede jeugdvriend, de fysicus Sankara Bhagavadpada (zijn huidige naam), gingen meewerken aan het project. Krishna, de zoon van Vijaya Kumar, was een van de leerlingen. Hij kreeg in 1989 op 12-jarige leeftijd bijzondere religieuze ervaringen. Een gouden bal daalde in zijn lichaam neer en hij voelde een goddelijke aanwezigheid in zichzelf. Hierdoor was hij onder meer in staat om op afstand te zien wat er bij andere mensen thuis gebeurde. Zijn vader vroeg hem om de energie over te dragen op zijn medeleerling Samadarshini, die een paar jaar ouder was. Terwijl ze met gesloten ogen tegenover hem zat, zag ze een gouden bal uit zijn voorhoofd komen die via haar derde-oog-chakra bij haar naar binnen ging. Daar smolt de bal en er vormde zich een gouden man, een goddelijke replica van haar schooldirecteur.
Verscheidene andere leerlingen kregen eveneens buitengewone ervaringen. Ze spraken met goddelijke wezens, zagen vorige levens, maakten astrale reizen, ervoeren gelukzalige toestanden en verkregen diepe inzichten en openbaringen. Tijdens een retraite, waaraan ook een aantal ouders deelnam, werden er rituelen uitgevoerd en kregen velen mystieke ervaringen. Sankara kwam tot de conclusie dat zijn vriend de grootste meester was die er ooit op aarde was verschenen, een perfecte incarnatie van God. Hij stelde voor om hem in het vervolg Bhagavan te noemen.
Bhagavan hulde zich in gele gewaden en de verhalen over zijn bijzondere krachten trokken veel mensen aan die zijn zegen wilden ontvangen. In 1991 richtte men de Foundation for World Awakening op en werden er op meerdere plaatsen introductiecursussen gegeven. Aanhangers vertelden over allerlei wonderen waarvan ze getuige waren geweest. Zo waren er foto’s van Bhagavan waaruit spontaan honing en melk vloeide. Er waren naar verluidt ook blinden die weer gingen zien, verlamden die begonnen te lopen en een kind dat van het syndroom van Down genas. Aanbidders van Bhagavan kregen visioenen die duidelijk maakten dat hij Lord Kalki was, de tiende en grootste avatar (incarnatie) van de god Visjnoe.
In heilige geschriften is voorzegd dat de Kalki-avatar op het dieptepunt van de menselijke geschiedenis naar de aarde zal afdalen. Hij komt aan het einde van het Kali-yuga tijdperk – dat zich kenmerkt door moreel verval, geweld en onrecht – en zal het Gouden Tijdperk laten aanbreken, een soort paradijs op aarde. Hoewel dit volgens officiële berekeningen nog meer dan 400.000 jaar duurt, wil niet iedereen zolang wachten. Sathya Sai Baba en enkele anderen werden eerder ook al uitgeroepen tot Kalki-avatar.
Bhagavan besloot dat zijn vrouw Amma even goddelijk was als hijzelf: ‘We zijn beiden avatars, als twee kanten van dezelfde medaille.’ Zes oudleerlingen van zijn gurukula, die in 1993 werd gesloten, gingen een belangrijke rol spelen in de organisatie. Zij staan tegenwoordig bekend als verlichte acharyas, terwijl Sankara zich mag tooien met de titel Paramacharya.
Vanaf 1994 trokken Bhagavan en Amma zich drie jaar uit de openbaarheid terug. Ze lieten het zendingswerk over aan hun jonge discipelen, die veel succes boekten. Er werden onder meer driedaagse retraites georganiseerd, die duizenden belangstellenden trokken. In 1995 werd er een celibataire orde voor jonge monniken en nonnen opricht, die inmiddels bijna 200 leden telt. De ouders van deze jongeren waren er niet altijd gelukkig mee. Ze klaagden dat hun kinderen in een soort trance verkeerden en dat het leek alsof ze gehersenspoeld waren. Om zulke problemen te vermijden moet je tegenwoordig minimaal 22 jaar zijn om tot de orde te kunnen toetreden en heb je de toestemming van je ouders nodig.
De meeste monniken en nonnen, die dasa’s of gidsen worden genoemd, helpen anderen om de verlichting te bereiken. Zowel vrouwen als mannen kunnen een leidende rol spelen. Er zijn ook dasa’s die volgens Bhagavan in zo’n gelukzalige, goddelijke staat verkeren, dat ze geen herinneringen meer hebben. Ze weten niet meer waar ze werden geboren en wie hun ouders waren. Deze dasa’s, die zijn kaalgeschoren, moeten door anderen worden verzorgd, want zelf kunnen ze bijna niets meer.
Gouden tempel
Het gouden tijdperk is al in 2003 begonnen, nadat de Oneness University in Golden City haar deuren opende. Bhagavan en Amma schijnen al miljoenen aanhangers te hebben, vooral in Zuid-India. Eenvoudige dorpelingen kunnen, naar men zegt, zeer snel naar de verlichting worden gevoerd. Het kwam zelfs voor dat honderden tegelijk verlicht werden, louter door de aanblik van Bhagavan en Amma, die golven van goddelijke energie door de menigte stuurden. In een interview dat eind 2004 plaatsvond, vertelde Bhagavan dat er in totaal al ‘een paar duizend’ volgelingen verlicht waren geworden. Dat valt voorlopig nog wat tegen.
Het is de bedoeling dat de gehele mensheid al in 2012 een staat van eenheidsbewustzijn heeft bereikt. Daarvoor moet nog veel werk worden verzet. Het doel is echter niet onhaalbaar, want naarmate er meer mensen verlicht zijn, wordt hun morfogenetische veld sterker, waardoor het voor anderen steeds eenvoudiger wordt om ook verlicht te raken. Zodra er 64.000 verlichten zijn, is de kritische massa bereikt en zal het proces verder automatisch plaatsvinden. Zelfs degenen die er niets van willen weten, zullen dan op natuurlijke wijze verlicht worden. ‘Wanneer de 64.000 zijn bereikt, zullen we de winkel sluiten’, kondigde Baghavan aan. Dit aantal staat ongeveer gelijk aan 0,001% van de wereldbevolking. Iedereen die nu verlicht wordt, helpt daarmee dus 100.000 anderen.
Om het proces te ondersteunen, wordt er in Golden City gebouwd aan een reusachtige marmeren tempel van drie verdiepingen. Deze Oneness Tempel zal twintig keer zo groot worden als de Taj Mahal. De tempel is zodanig geconstrueerd dat hij al je chakra’s activeert wanneer je binnentreedt. Het is de bedoeling dat 8000 mensen tegelijk gaan mediteren in de centrale, pilaarloze hal. Dat is ongeveer evenveel als de wortel uit 1 procent van de wereldbevolking. De tempel zal fungeren als een soort krachtcentrale, die het werk van dikshagevers in de hele wereld ondersteunt en iedereen helpt om snel verlicht te worden.
Er zijn nog meer redenen waarom het doel in 2012 bereikt kan worden. De Mayakalender loopt in dat jaar ten einde, waaruit we volgens velen mogen afleiden dat er een nieuw tijdperk zal aanbreken in de menselijke evolutie. Bovendien zal de kosmische straling van de ster Mulam een hoogtepunt bereiken en zal de aardkern een paar dagen stilstaan. Dat laatste kan volgens Bhagavan worden afgeleid uit de stijgende schumannresonantie van de aarde. Het aardmagnetisch veld zal enige tijd wegvallen. Daardoor wordt ons collectieve karma gewist, want dat is in het veld opgeslagen. We kunnen dan weer met een schone lei beginnen.
Goddelijke chirurgie
Sankara vertelde dat Bhagavan vroeger, toen hij op de middelbare school zat, veel moeite had gedaan om een perpetuum mobile te construeren. Sindsdien heeft hij zijn belangstelling voor pseudowetenschap nog niet verloren. Bhagavan beweert dat diksha’s blijvende neurobiologische veranderingen in de hersenen bewerkstelligen. De gouden bal is speciaal geprogrammeerd om het schakelsysteem in de hersenen te reorganiseren. Bhagavan noemt het goddelijke chirurgie. In een interview legde hij uit wat er gebeurt:
Diksha geven is het doorgeven van een elektrische energie die inwerkt op de hersenen, de ruggengraat en wat we de endocriene klieren of “chakra’s” noemen. Het meeste werk wordt gedaan aan de voorhoofdkwabben en de pariëtale hersenkwabben. In de voorhoofdkwabben worden gedeelten geactiveerd, in de pariëtale kwabben gedeelten buiten werking gesteld…
Als baby verkeren we allemaal nog in een staat van eenheid. Daarna ontwikkelen we een eigen identiteit en het besef dat we een afzonderlijk individu zijn. Rond ons 18de jaar had de activiteit in onze pariëtale kwabben weer sterk moeten afnemen, zodat we terug konden keren naar het eenheidsbewustzijn. Dat gebeurt helaas niet meer automatisch. We hebben er diksha’s voor nodig. De gouden bollen kunnen soms op flitsfoto’s worden vastgelegd, al beweren skeptici dat het slechts stofjes zijn (Skepter, winter 2005).
De theorie van Bhagavan is volgens Christian Opitz bevestigd ‘door de meest geavanceerde bevindingen van de fysica en de neurobiologie’. Zijn onderzoek toonde aan dat een diksha ‘de neurobiologische hardware voor verlichting installeert’. Verlichte personen hadden een kenmerkend hersenpatroon. Bij twee hoog gestegen discipelen kon bovendien worden vastgesteld dat ‘de inherente spanning tussen subatomaire deeltjes zo sterk was gereduceerd dat de minste of geringste spanning zou kunnen resulteren in een uit elkaar vallen van hun lichamen’.
Opitz staat bekend als neurobioloog, biochemicus en kruidendeskundige. Sommigen dichten hem ook een doctorstitel toe, al heeft hij geen erkende opleiding gevolgd. In zijn biografie staat dat hij in 1970 in Berlijn werd geboren met een IQ van 196. Al vanaf zijn zesde studeerde hij als autodidact atoomfysica en biologie. Later hield hij zich ook met natuurgeneeskunde bezig. In 1998 publiceerde hij een pseudowetenschappelijk werk over de geneeskracht van tachyonen. Volgens een boekbespreking in Skepter verkocht hij in die tijd ‘getachyoniseerde inlegzooltjes’.
Opitz is tegenwoordig adviseur van de Oneness University. Zijn onderzoek geldt binnen de beweging als wetenschappelijk bewijs, al heeft hij nooit een onderzoeksverslag gepubliceerd. Hij meldde alleen de conclusies zonder duidelijk te maken hoe hij te werk was gegaan. Naar het schijnt gebruikte hij een Karnak Sensor, een alternatief diagnostisch instrument van zeer twijfelachtige waarde.
Bekering
Waarschijnlijk moet de verlichting van de mensheid nog enige tijd worden uitgesteld en zal men aan het jaar 2012 vooral een symbolische betekenis gaan hechten. De 21-daagse cursus leverde lang niet zoveel verlichten op als aanvankelijk was aangekondigd. Daarom werd er in 2005 een vervolgcursus opgezet. Daar komt bij dat er buiten India nog geen dikshagevers zijn die anderen tot verlichting hebben gebracht.
Ook de voltooiing van de Gouden Tempel laat langer op zich wachten dan de bedoeling was. Het werk stokt soms doordat er onvoldoende donaties binnenkomen. Boze tongen beweren dat de vele miljoenen dollars die de cursisten betalen, niet allemaal voor goede doelen worden aangewend. Een groot deel zou zijn overgeheveld naar buitenlandse bankrekeningen en naar familieleden van het heilige echtpaar, waaronder hun zoon Krishna, die zich als vastgoedmagnaat ontpopte.
Een van de westerlingen die al wel de verlichting bereikte, is de Amerikaanse psychotherapeut Kiara Windrider. Hij schreef er een boek over dat verscheen onder de titel Vuur uit de hemel. Kiara komt geregeld naar Nederland om workshops te geven en heeft al velen ingeschreven voor een cursus bij de Oneness University. Verlichting betekent voor hem niet dat hij geen negatieve emoties meer ervaart. Het verschil is dat hij nu inziet dat de emoties niet van hemzelf zijn. Hij ziet ze komen en gaan, zonder er veel belang aan te hechten. Bhagavan leert dat we geen individuele geest hebben. Alle menselijke neigingen, waaronder jaloezie, woede, begeerte en geluk, komen voort uit een collectieve oergeest. Onze gedachten zijn slechts kopieën uit het ‘gedachtenveld’ dat met deze collectieve geest verbonden is. Verlichting is het besef dat er geen zelf bestaat dat verlicht hoeft te worden. Om de verlichting te ervaren moet je rumoerige geest worden losgekoppeld. Dan ga je de dingen zien zoals ze zijn en heb je niet langer de behoefte om je leven te sturen. Je wordt deel van ‘een rivier die alles meesleurt op weg naar zijn bestemming’.
Een diksha kan soms piekervaringen opwekken, maar ook hevige emoties of onverwerkte trauma’s. Tijdens de 21-daagse cursus wordt de eerste week besteed aan het zuiveren van negatieve ervaringen uit het verleden. Wat je zult ervaren, kan niet worden voorspeld. Het is mogelijk dat je helemaal niets bijzonders merkt, maar ook dan mag je er zeker van zijn dat de energie zijn werk doet. Je kunt het proces niet beïnvloeden. ‘Zodra je beseft dat je niets kunt doen om jezelf te veranderen, kan er overgave plaatsvinden en kan genade stromen.’ Er zullen dan vanzelf dingen in je leven veranderen. Je wensen kunnen uitkomen zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Diksha zorgt er ook voor dat je antaryamin kan indalen. Dat is je hoger zelf, dat wordt ervaren als een innerlijke godheid waarmee je kunt communiceren. Vaak is het Bhagavan, maar het mag ook Christus of de Boeddha zijn. Je antaryamin kan volgens Bhagavan alles voor je doen: ‘Als je de bus bij een halte wilt laten stoppen, kun je dat aan je antaryamin vragen. De antaryamin is ook de buschauffeur!’
Omdat er geen uiterlijke kenmerken van verlichting zijn, is het vooral een kwestie van interpretatie. Je krijgt een ander wereldbeeld, een ander zingevingssysteem en een nieuwe identiteit. Godsdienstsociologen noemen dat meestal bekering. Het verschil met leden van evangelische bewegingen die Jezus in hun hart voelen en alles aan Hem overlaten, is niet zo groot. Met de nodige begeleiding en passende rituelen kunnen zulke transformaties in de toekomst wellicht ook buiten India plaatsvinden. De transformatie is niet permanent. Zo geloofde de Zweed Freddy Nielsen na zijn afscheid van de beweging niet meer dat hij zelf verlicht was. Hij gelooft zelfs niet meer dat er zoiets bestaat.
Verscheidene Nederlandse dikshagevers organiseren regelmatig avonden waar de energie voor 15 euro of iets meer wordt doorgegeven. Er heerst een zachte en liefdevolle sfeer, met wierook, kaarsen en portretten van Christus en Bhagavan. De dikshagevers vertellen over hun eigen ervaringen en beantwoorden vragen. Voordat de diksha’s worden gegeven, zingt men de Moolamantra, die Bhagavan en Amma aanroept. Ook kan er een visualisatieoefening worden gedaan om de chakra’s te activeren. De ontvangers gaan vervolgens onder begeleiding van devotionele muziek met gesloten ogen op stoelen of krukjes zitten in afwachting van de aanwezige dikshagevers, die iedereen enkele minuten behandelen. Daarna mag men op de grond gaan liggen om de opgedane ervaringen te verwerken, waarbij soms tranen vloeien. Er is nog niemand verlicht door geworden, maar het lucht wel op. Wie geen duizenden euro’s naar Hongkong wil overmaken, zal nog even geduld moeten hebben tot de diksha-energie in Nederland wat sterker is geworden.
