Buitenaardse bewijzen
door Dirk Koppenaal – Skepter 25.1 (2012)
Ufologen doen verwoede pogingen hun observaties en vermoedens te bewijzen. Materiaal van buitenaardse wezens is schaars, maar toch is het hen gelukt een aantal samples te verzamelen en aan DNA-analyse te onderwerpen.
Het sterrenkind
Rond 1930 vond een Amerikaans tienermeisje twee skeletten in een mijngang in Mexico. Het kleinste skelet leek op dat van een kind, maar de schedel was zo groot en misvormd dat hij niet menselijk leek. Het meisje nam beide schedels mee naar huis. Toen ze zestig jaar later stierf, kwamen deze in handen van het echtpaar Ray en Melanie Young. Ray was lid van een ufoclub en Melanie had als verpleegster met pasgeboren kinderen gewerkt. Zij toonden de vondst in 1999 aan Lloyd Pye, die ruim een jaar eerder een boek had uitgebracht waarin hij de gangbare ideeën over de menselijke evolutie bestreed.
Pye liet beide schedels onderzoeken. Ze bleken ongeveer 900 jaar oud te zijn. Vermoedelijk waren ze van een Indiaanse vrouw en van een kindje met een waterhoofd. Pye had daarentegen het idee dat de vreemd gevormde schedel mogelijk van een hybride was, een kruising tussen een alien en een mens. Bij een DNA-test werden echter zowel het X- als Y-chromosoom aangetroffen, waardoor vaststaat dat zowel de vader als de moeder menselijk waren.
In 2003 liet Pye opnieuw DNA-onderzoek uitvoeren. Daaruit bleek dat het mitochondriale DNA uit de misvormde schedel van een ander type was dan dat uit de normale schedel. ‘Hoe is dat mogelijk?’, vroeg Pye zich af. Skeptici haalden hun schouders op en concludeerden dat de normale schedel blijkbaar niet van de moeder was. Pye gaf het niet op en liet in 2010, 2011 en 2012 nieuwe analyses uitvoeren. Hij is er nu zelfs van overtuigd dat de schedel niet aan een hybride toebehoorde, maar aan een echte buitenaardse grey. Dit keiharde bewijs is gebaseerd op de vondst dat een gen dat in alle zoogdieren voorkomt meer DNA-variatie vertoonde dan gebruikelijk is. [1, 2]
Vreemde haren
Peter Khoury had zijn eerste ufo-ervaring in 1971 in Libanon toen hij als zevenjarige met zijn vriendjes op het dak van een huis wilde spelen. Omdat hij als laatste naar boven klom, zag hij nog net dat alle vriendjes als bevroren standbeelden stilstonden, terwijl een eivormig voorwerp boven hen zweefde. Korte tijd later werden alle jongens weer wakker, maar ze konden zich niet herinneren wat er was gebeurd. Twee jaar later verhuisde Khoury naar Australië. Daar zag hij in 1988 samen met zijn verloofde vreemde lichten. Drie maanden later, toen Khoury op een nacht wakker werd, was hij volkomen verlamd terwijl wezens in lange gewaden hem vasthielden. Een van hen sprak geruststellende woorden terwijl hij met een lange naald Khoury’s schedel doorboorde. De volgende dag ontdekte zijn verloofde bloed op zijn kussen en een gaatje aan de zijkant van zijn hoofd. Khoury had geen idee wat er gebeurd was, en hoorde pas later over het bestaan van aliens en ontvoeringen.
Op 23 juli 1992 voelde Khoury zich niet lekker. Nadat hij zijn vrouw naar de trein had gebracht, ging hij terug naar bed. Korte tijd later werd hij met een schok wakker. Aan het eind van zijn bed zaten twee naakte vrouwen op hun knieën. De een leek nordic, had een lang vreemd gezicht, enorme ogen, piekerig blond haar en een erg lichte huid. De andere vrouw had een Aziatisch voorkomen, maar haar ogen waren helemaal zwart. De vrouwen zeiden geen woord. De blonde vrouw kwam overeind en pakte Khoury’s hoofd om hem de borst te geven. Hij stelde alles in het werk om dit te voorkomen, maar de vrouw was enorm sterk en greep hem telkens weer vast. Ten einde raad zette Khoury zijn tanden in de borst en beet een stukje van de tepel af, dat hij van schrik doorslikte. Dat verwarde de vrouw, hoewel ze geen pijn leek te hebben en ook niet bloedde. Het bekwam Khoury niet goed, want hij kreeg een vreselijke hoestbui. Toen hij weer een beetje was bijgekomen, waren de vrouwen verdwenen.
Om zijn gehavende keel te verzachten ging Khoury naar de badkamer om wat te drinken. Hij moest ook plassen, maar dat was buitengewoon pijnlijk. Hij ontdekte dat er twee witte haren onder zijn voorhuid uitstaken. Die konden alleen van de nordic vrouw zijn. Hij besloot ze in een schoon plastic zakje te bewaren. Het duurde twee weken voordat Khoury het incident aan zijn vrouw durfde te vertellen. Net als veel andere slachtoffers van buitenaardse mishandeling, werd hij later nog verscheidene malen opnieuw bezocht. Men neemt aan dat zijn ervaringen betrouwbaar zijn, omdat ze onder hypnose werden bevestigd.
In 1998 besloot de Australische ufoloog Bill Chalker om de haren te onderzoeken met PCR, een uiterst gevoelige techniek waarbij DNA gemeten kan worden. De analyse wees uit dat de haarschacht menselijk mitochondriaal DNA bevatte, dat nog het meest overeen kwam met het geïsoleerde Lahu-volk, dat voornamelijk in Zuid-China woont. Men zou verwachten dat de haar dan donker moest zijn, maar uit latere analyses op de haarwortel bleek het DNA ook een kleine mutatie te bevatten die typerend zou zijn voor Baskisch sprekende personen. En dat niet alleen, de persoon was waarschijnlijk ook nog eens aidsresistent, want het DNA bevatte geen code voor de CCR5-receptor die hiv gebruikt om witte bloedcellen te besmetten. Volgens Chalker wijst de blonde haar op het gebruik van geavanceerde DNA-technieken, die wij nog maar nauwelijks begrijpen – technieken die mensen in staat stellen genen te verwijderen, die coderen voor ongewenste eigenschappen en hen resistent maken tegen ziektes. De vondst sluit aan bij een theorie die een connectie legt tussen bepaalde minderheden verspreid over de aarde, zoals de Ainu uit Japan, Lappen in Noord-Scandinavië, de Hopi-indianen en de Maya’s.
De verhalen van Khoury zijn op zijn minst warrig te noemen. Zo werd hij ook al in november 1991 door de twee vrouwen bezocht, maar toen belaagde de buitenaardse Aziatische schoonheid hem. Volgens Chalker waren dat aparte gebeurtenissen, maar was Khoury de eerdere ontmoeting vergeten. Het verhaal rond de haren is oncontroleerbaar. Khoury had wel de heldere geest om de haren netjes te bewaren, maar hij sprak er pas drie jaar later over en gaf de haren pas in 1998 aan Chalker.
Zou de DNA-analyse toch enige ondersteuning kunnen bieden? Een forensisch laboratorium maakt gewoonlijk een profiel van het nucleaire DNA uit de haarwortel om informatie over de donor te krijgen, terwijl mitochondriaal DNA-onderzoek aan de haarschacht pas een laatste optie is. Merkwaardig genoeg heeft Chalkers laboratorium beide analyses alleen op mitochondriaal DNA uitgevoerd. Alle vier de puntmutaties zijn terug te vinden in familytreedna.com en horen bij families met Europese achternamen. Twee typeringen, een uit iedere analyse, kan ik ook terugvinden in PubMed en werden aangetoond in mensen van het blanke ras. [3, 4]
De baby-reptilian
In 2007 vond de Mexicaanse boer Marao Lopez een levende baby-reptilian op zijn grondgebied. Hij besloot het wezentje te verdrinken, omdat het er kwaadaardig uitzag en zich agressief gedroeg. Het lukte pas bij zijn derde poging, nadat hij het urenlang onder water had gehouden. Lopez overhandigde zijn vondst aan medewerkers van de universiteit, die het uitgebreid onderzochten, onder meer met scans en DNA-testen. Een paar maanden na deze gebeurtenis kwam Lopez onder mysterieuze omstandigheden om het leven. Er wordt verteld dat hij ‘zomaar’ levend in zijn auto langs de kant van de weg verbrandde en dat de vlammen heter waren dan normaal. Was dit de wraak van de ouders van de vermoorde reptilian?
Het bizarre gebeuren trok de aandacht van de ufojournalist Jaime Maussan, die er veel ruchtbaarheid aan gaf en er een vierkoppig onderzoeksteam op zette. Deze experts kwamen niet tot een eensluidend oordeel. Volgens twee teamleden was het wezen een aapje, maar de andere twee specialisten ontkenden dat. In 2009 maakte Maussan de DNA-resultaten bekend: het DNA stemde niet overeen met dat van enig ander organisme op aarde.
In 2010 onthulde Urso Moreno Ruíz, een neef van Lopez, dat hij de baby-reptilian zelf had gemaakt. Ruíz is dierenopzetter. Hij had een lijkje van een kapucijnaap geschoren, bewerkt en aangevuld met ander dierlijk materiaal. Maussan had het van hem gekocht. Ook de dood van Lopez blijkt minder mysterieus dan de geruchten deden geloven. ‘Boer’ Lopez bezat bezat een groot taxibedrijf en een plaatselijk radiostation. Hij had een flinke ruzie over geld. De Mexicaanse politie ging uit van een afrekening. Maar hoe konden de DNA-resultaten dan verklaard worden? Simpel, het laboratorium had geen DNA kunnen analyseren. Het is maar hoe je de resultaten uitlegt. [5]
Bronnen
1. www.starchildproject.com
2. www.theness.com/index.php/the-starchild-project
3. Roberts, K.A. en C. Calloway (2007). Mitochondrial DNA amplification success rate as a function of hair morphology. Journal of Forensic Sciences, 52, 40-47.
4. www.theironskeptic.com/articles/tits/tits.htm
5. rumorskiller.blog.com/2011/09/28/mexico-alien-baby
