Nul procent succes

Voor Amerika’s beroemdste helderziende

door Ryan Shaffer & Agatha Jadwiszczok

Sylvia Browne is een Amerikaanse tv-waarzegster die vaak vermissingen en moorden ‘doet’. Ze heeft herhaaldelijk beweerd dat ze het in meer dan 85 percent van de gevallen bij het rechte eind heeft. Een grondige analyse leert dat ze in geen enkel geval aanwijsbaar gelijk had.

Het is moeilijk om de trefzekerheid van paragnosten te beoordelen omdat hun uitspraken meestal zo vaag en algemeen zijn dat ze weinig waarde hebben. Maar bij helderzienden of mediums die mededelingen doen over vermiste personen en moordzaken ligt dit anders. Onderzoekers kunnen zulke beweringen geregeld controleren aan de hand van onafhankelijke informatie.

Sylvia Browne (eigenlijk Sylvia Celeste Shoemaker, 1936) was vele jaren wekelijks te gast in een Amerikaans tv-programma, The Montel Williams Show. Ze communiceerde daar met geesten en bemoeide zich ook dikwijls met vermissingen en sterfgevallen. Browne had waarschijnlijk niet voorzien dat de woordelijk uitgeschreven transcripts van deze uitzendingen tegenwoordig op internet te vinden zijn.

De auteurs hebben in samenwerking met het forum van de James Randi Educational Foundation en www.StopSylvia.com [gearchiveerde link] alle uitzendingen met Sylvia Browne onder de loep genomen om na te gaan in hoeverre haar uitspraken correct waren. Zelf was ze daar niet bescheiden over: ‘mijn nauwkeurigheid ligt ergens tussen de 87 en 90 procent, als ik me goed herinner’. Dit wordt echter weersproken door de 115 criminele gevallen die ze in de loop der jaren behandelde. Daarbij boekte ze geen enkel succes. Haar nauwkeurigheid was precies 0 procent. In totaal zat ze 25 keer fout, terwijl over de resterende 90 gevallen geen relevante informatie bekend is geworden.

In 2000 publiceerde het blad Brill’s Content een soortgelijke analyse van (toen) 35 gevallen. Het blad concludeerde dat Browne niets had bijgedragen aan de oplossing van deze zaken: ‘In 21 gevallen waren de details te vaag om te controleren. Bij de overige 14 speelde Browne volgens de politie en familie geen nuttige rol.’ Wij zijn verder gegaan door alle gevallen te inventariseren waarover Browne op de tv of tegenover de pers voorspellingen deed, waarbij geen enkel geval buiten beschouwing werd gelaten.

Toen we hieraan begonnen, leek het ons aannemelijk dat Browne het op z’n minst wel een paar keer min of meer toevallig bij het rechte eind had gehad. Maar zelfs dat was niet waar. In alle gevallen waarover wij informatie konden achterhalen, had ze het faliekant mis, terwijl er over de resterende zaken niets bekend is. Desondanks is haar geloof in eigen kunnen slechts toegenomen, want in 2009 zei ze tegen Seattle Weekly: ‘Ik denk dat je er beter in wordt, net zoals je in alles na verloop van tijd beter wordt.’ De auteurs nodigen Browne hierbij uit om aan te tonen dat ze het in zelfs maar één geval goed had.

Brownes voorspellingen zijn al heel lang fout en nutteloos. Soms werd ze betaald door de familie van de slachtoffers en ten minste één politiebureau betaalde haar 400 dollar. Als lid van de American Federation of Television and Radio Artists zal ze in 2004 ook minimaal 847 dollar per tv-optreden hebben ontvangen. Maar ze heeft nooit een bewijs geleverd dat ze de politie echt geholpen heeft. Ze zit er voortdurend naast.

Niet gehoord

In oktober 2002 verdween de elf jaar oude Shawn Damian Hornbeck uit Missouri, terwijl hij op de fiets naar een vriendje ging. In januari 2003 was Browne te gast in The Montel Williams Show waar ze aan de ouders van Shawn te vertelde dat hun zoontje was gekidnapt door een lange donkere man (niet zwart, maar meer Latijns-Amerikaans) met dreadlocks en een blauwe auto. Deze man zou Michael heten. Shawn was dood en zou worden gevonden in de buurt van twee grote rotsblokken in een bos op minder dan 35 kilometer ten zuidwesten van zijn huis.

Een maand na de uitzending nam Browne contact op met de ouders van Shawn. Ze wou voor 700 dollar nog wel meer vertellen. Maar zoveel geld had de familie niet. Vier jaar later, in januari 2006, werd de inmiddels 15-jarige Shawn gevonden in een voorstad van St. Louis, in het appartement van een zekere Michael Devlin. De politie was daar op zoek naar een ander gekidnapt jongetje, dat eveneens werd aangetroffen. Shawn had zijn ontvoerder overgehaald hem niet te vermoorden, maar hij was wel vier jaar lang seksueel misbruikt. Devlin had geen dreadlocks toen hij Shawn ontvoerde in een witte pick-uptruck. Hij was een blanke man en nogal kort van stuk. Hij woonde 70 kilometer noordoostelijk van Shawns ouderlijk huis.

Browne kreeg veel kritiek op haar behandeling van de zaak, onder meer van James Randi. Ze ontkende dat ze geld had gevraagd en beweerde dat ze altijd met de politie samenwerkt en uitsluitend op verzoek hulp biedt. Als wetenschappers vroeger net zoveel kritiek hadden gekregen als zij van Randi, zo klaagde ze, dan zou er van de moderne techniek en geneeskunde niets terecht zijn gekomen. Ze kon nu eenmaal niet 100 percent correct zijn. In dit geval deed ze echter minstens negen specifieke uitspraken, waarvan alleen de voornaam van de ontvoerder klopte.

In 2006 was er een mijnramp in Sago, in de staat West Virginia. Na een explosie werden er 12 mijnwerkers vermist. Kort voor een radiouitzending van Coast to Coast AM waarin Sylvia Browne te gast was, werd gemeld dat alle mijnwerkers levend waren teruggevonden. Browne deed alsof ze dit goede nieuws al eerder op paranormale wijze had aangevoeld: ‘Ik wist dat ze gevonden zouden worden.’ Helaas werd haar radio-optreden onderbroken door een nieuwsbericht waaruit bleek dat de eerdere informatie onjuist was: slechts een van de mijnwerkers had het overleefd. Browne liet zich daardoor niet van haar stuk brengen en merkte op: ‘Ik denk niet dat er nog iemand in leven is, op een na misschien. Ik geloof gewoon niet dat ze nog leven. Maar ik heb niet gehoord wat er zonet werd gezegd …’ Browne benadrukte later dat ze nooit letterlijk had gezegd dat de mannen nog leefden, maar het radioprogramma besloot haar niet opnieuw uit te nodigen.

In de zomer van 1990 verdween de 26-jarige Richard Kneebone. Hij had omstreeks middernacht een bar in Hollister in de staat Californië verlaten en was daarna spoorloos. Volgens Browne, geciteerd in een plaatselijke krant, was hij op reis in Canada en had hij een geheugenstoornis. Een dag na de publicatie werd het lijk van Kneebone niet ver van de bar gevonden, in verregaande staat van ontbinding.

Na de aanslag van 11 september 2001 was brandweerman Terrence Farrell verdwenen. Een vrouw aan wier dochter Farrell beenmerg had gedoneerd, vroeg Browne om uitsluitsel. Tegen betaling van 700 dollar voorspelde ze dat hij nog in leven was en spoedig gevonden zou worden. Het lijk van de brandweerman werd uiteindelijk zes weken later onder het puin van de Twin Towers vandaan gehaald.

Aan de drugs

Soms zit Browne niet alleen fout, maar vertelt ze de bedroefde familie de meest afschuwlijke verhalen. In 1999 was de zes jaar oude Opal Jo Jennings uit Texas spoorloos verdwenen uit de voortuin, waar ze met twee andere kinderen aan het spelen was. Haar grootmoeder wilde weten wat er gebeurd was en consulteerde het medium. ‘Ze is … niet … dood. Maar wat me dwars zit, ik heb nog nooit zoiets gehoord, maar om de een of andere reden is ze ontvoerd en zoiets als slaaf gemaakt en meegenomen naar Japan, naar Kukouro of Kukoura.’ Browne zat er weer volledig naast. Kinderverkrachter Richard Lee Franks werd beschuldigd van de kidnapping en veroordeeld tot levenslang. Pas in 2003 werden de stoffelijke resten van het meisje gevonden. De lijkschouwers concludeerden dat ze al kort na de ontvoering was gestorven aan een hoofdwond.

Iets dergelijks deed zich ook voor bij de 23-jarige Holly Michelle Krewson uit La Mesa in Californië, die in 1995 was verdwenen. Browne besmeurde de nagedachtenis aan het slachtoffer toen ze de moeder van Holly in 2002 in de tv-show vertelde dat haar dochter ergens in een louche nachtclub als stripdanseres werkte. ‘Ze is in Los Angeles, en toen ze je belde was ze aan de drugs, maar ze leeft nog … je zou een kerstkaart uit Los Angeles kunnen krijgen.’ De familie ging regelmatig naar Los Angeles om daar alle nachtclubs af te zoeken. Tevergeefs. Holly’s moeder stierf in 2003 aan een aneurysma. Drie jaar later bleek dat Holly vermoord was. Haar lijk was al in 1996 gevonden, maar kon aanvankelijk niet worden geïdenticeerd. Browne zat er niet alleen volkomen naast, maar had de familie ook erg gekwetst met haar verzinsels.

In een aflevering van Montel uit 2006 gaf Browne een reading over de 27-jarige Robert Eugene Hayes, een lid van de Army National Guard. Hij werd vermoord bij een betaalautomaat in Lawton in de staat Oklahoma. Browne vertelde aan de huilende verloofde dat Robert iemand bij een casino had ontmoet die hem te pakken nam en hem van zijn speelwinst beroofde. De politie vond later uit dat Hayes weliswaar aan zijn verloofde had verteld dat hij naar het casino ging, maar dat hij in werkelijkheid een afspraakje met een vrouw had. Hij was het slachtoffer van een plaatselijke schoonheidskoningin, die hem naar een plek lokte waar hij door drie helpers beroofd kon worden.

Volgens Browne was er drie keer op Hayes geschoten: ‘in het hoofd, in de borst, en opzij’. Zijn verloofde was daar niet van op de hoogte: ‘Ik wist niet dat hij door het hoofd geschoten was. De politie heeft daar niets over gezegd. … Ze zeiden dat hij door zijn hand geschoten was.’ Op de vraag of de zaak zou worden opgelost, antwoordde Browne bevestigend, maar het zou naar haar inschatting nog ruim twee jaar duren. De politie liet echter al op 11 april 2006 weten dat er vier arrestaties waren verricht. Dat was ruim twee weken voordat Brownes voorspelling werd uitgezonden.

Browne had in dit geval alles fout: de dader, de samenzwering, de plaats van de schotwonden, de betrokkenen en het ogenblik dat de zaak zou zijn opgelost. In oktober 2007 bekenden drie van de verdachten en ze werden veroordeeld voor de moord. De kijkers van The Montel Williams Show hoorden hier echter niets over, en ze werden evenmin over andere gevallen geïnformeerd. Het volledige transcript van de betreffende show is niet meer te vinden in de database van LexisNexis, alleen nog een korte samenvatting waarin bovengenoemde details ontbreken. De auteurs hebben nogal wat moeite moeten doen om de gegevens boven water te krijgen.

‘Niet goed’

Het voert te ver om alle missers van Browne in extenso weer te geven. In de lijst van 90 onopgeloste zaken zitten er enkele die feitelijk wel zijn opgelost omdat de politie de vermoedelijke daders kent. Zij konden echter niet voor de rechter worden gebracht worden, zodat de zaken officieel onopgelost zijn. In sommige gevallen werd Browne geraadpleegd door de familie om bestaande vermoedens te bevestigen, om aanvullende informatie te geven of suggesties te doen hoe de dader voor de rechter kon worden gebracht. Browne was in zulke gevallen doende om zaken ‘op te lossen’ waar de politie al het mogelijke al gedaan had en die bijna waren opgelost. In die gevallen kon Browne alles zeggen wat ze wou, want het zou toch oncontroleerbaar zijn. Nieuwe ontwikkelingen waren niet te verwachten.

In een aantal gevallen ging het om zaken die volgens de autoriteiten ongelukken of zelfdodingen waren, maar waar de familie een moord vermoedde. Browne praat nabestaanden ook regelmatig aan dat hun dierbaren door boos opzet zijn omgekomen, al werd daar geen bewijs voor gevonden. Ze doet soms ook het omgekeerde door de nabestaanden van vermoorde slachtoffers ervan te overtuigen dat er geen misdaad in het spel was. Allebei zijn schadelijk. Maar als de angsten van de familie terecht zijn, en het echt om moord gaat, dan is een psychic van het type Browne wel het laatste waar ze behoefte aan hebben.

De 115 gevallen die we hebben verzameld, zijn vernietigend voor de beweringen van Browne over al haar hulp aan politie en familie. Het is ook onbegrijpelijk dat iemand die zo rampzalig slecht presteert, zoveel fans heeft en in bestsellerlijsten bovenaan blijft staan. In 2000 zei Browne zelf: ‘Ik heb altijd en aan veel mensen gezegd dat je niet beter bent dan je laatste reading. Als je niet goed bent, als je niet nauwkeurig bent, als je geen vermisten vindt, en als je niet met artsen samenwerkt en geen gezondheidsdiagnoses met ze doet, dan ben je, weet je, dan ben je niet goed.’ In haar eigen woorden is ze dus zelf ‘niet goed’, dat kunnen we veilig stellen. Als ze echt de politie kon helpen, zou men toch mogen verwachten dat er veel zaken te vinden zijn die ze heeft opgelost of waarbij haar ‘voorspellingen’ zo goed klopten dat ze niet meer als toeval kunnen worden afgedaan. Het enige raadsel is waarom mensen haar blijven steunen en om advies blijven vragen.

Nog meer mislukte voorspellingen

In de onderstaande chronologische lijst staan nog 18 politiezaken waarover Sylvia Browne onjuiste informatie gaf. De 7 die eerder in de tekst werden besproken, zijn hierin niet opgenomen, evenmin als 90 onbekende gevallen, waarover geen nadere informatie te vinden is. De jaartallen verwijzen naar het jaar waarin Browne zich in de Montel Williams Show over het geval uitliet. Over vrijwel alle gevallen is meer informatie op internet te vinden, vooral op www.stopsylvia.com en op de website van Randi.

1997 – Dana Chyleen Satterfield, 27 jaar en moeder van twee kinderen, werd in 1995 geslagen, verkracht en gewurgd aangetroffen in haar eigen kapsalon in Roebuck in de staat South Carolina. Browne vertelde Dana’s man (van wie Dana gescheiden leefde) dat een bouwvakker met een baard uit een andere staat het in een opwelling gedaan had. Maar in 2006 werd Jonothan Vick veroordeeld tot levenslang op basis van getuigenverklaringen en DNA. Vick (toen 17) zat op een plaatselijke middelbare school en had een afspraak willen maken met Dana, maar ze had geweigerd.

1997 – Terry Webb, een bijna gepensioneerde sergeant in het Amerikaanse leger met standplaats Fort Bragg, verdween in 1991. Browne vertelde aan zijn dochters dat hij zes maanden na zijn verdwijning was vermoord, en ze insinueerde dat het was omdat hij op het punt stond iets te onthullen aan de legerleiding. Hij zou ergens in Fort Bragg zijn begraven. Dat is niet erg specifiek, want de totale oppervlakte van het militaire terrein is 650 vierkante kilometer, verdeeld over twee counties, deels in de gemeente Fayetteville in de staat North Carolina. In 2004 werd Webbs lichaam gevonden onder de vloer van een schuur in Fayetteville. De verdachte werd in 2006 tot drie jaar cel veroordeeld. Hij zei dat hij Webb had neergeschoten toen die geprobeerd had hem aan te randen. In 2004 deed Montel een follow-up waarin de eerdere foute details van Browne werden weggelaten of veranderd in ‘nabij Fort Bragg begraven’, en het nog steeds leek alsof het medium de spijker op de kop had getikt.

1998 – Erica Fraysure, oud 17 jaar, verdween in 1997. Haar auto met haar tas en portemonnee werden op een landweggetje aangetroffen, de autosleutels lagen een eindje verderop. Browne vertelde de moeder dat het lijk in het water lag en dat ene ‘Chris’ het gedaan had. De volgende dag pleegde Erica’s ex-vriend Chris Mineer zelfmoord. De politie liet echter weten dat zijn alibi klopte en dat hij geen verdachte was. De moeder van Chris spande tevergeefs een proces aan tegen de tv-show. Na de uitzending heeft de politie nog gezocht in dichtbij gelegen meren, maar Erica is nog steeds vermist.

1999 – Scott Renquin, Dan Nelson en Roger Desvergnes, jonge dertigers, verdwenen in 1998 tijdens een vakantie in Florida. Volgens Browne waren ze omgekomen bij een bootongeluk met een hovercraft. Ze gaf zelfs de naam en diverse details van iemand die er ook bij betrokken was en die de eigenaar van de boot was. De politie probeerde dat te controleren maar vond niets. Drie maanden na de uitzending werd het drietal gevonden in een gehuurde terreinwagen, die in een zes meter diep verzamelbekken voor regenwater terecht was gekomen. De autoriteiten vermoeden dat de mannen aan het eind van een afrit van de snelweg bij een onverlichte scherpe bocht rechtdoor het water zijn ingereden.

1999 – Eve Eskin Brown (29 jaar) uit Brooklyn, vijf maanden zwanger, was in juli verdwenen. Browne zei dat ze gezond en wel in Florida zat. Een jaar later werden haar stoffelijke resten op een bouwterrein in Brooklyn aangetroffen. Ze was vermoord door een onbekende dader.

2000 – Ashley Ouelette (15 jaar) werd in 1999 midden op de weg gewurgd aangetroffen. De politie suggereerde dat ze wel ongeveer wisten wat er gebeurd was, maar er was geen concreet bewijs. Browne beweerde dat de moord binnen een jaar en twee maanden zou zijn opgelost. Maar dat is nog steeds niet gelukt.

2001 – Jamie Barker stond tijdens schilderwerk aan een brug op een 45 meter hoge steiger, die het begaf. Drie maanden later wist Browne aan de weduwe te vertellen dat hij snel gestorven was, dat zijn lichaam nog bij de brug was, maar dat het niet gevonden zou worden, tenzij men ging graven ‘en ik denk niet dat ze dat gaan doen’. Twee maanden daarna werd het lijk stroomafwaarts gevonden en bij de lijkschouwing werd vastgesteld dat Barker geen hoofdwonden of gebroken botten had, maar door verdrinking om het leven was gekomen.

2001 – Chandra Levy. Dit geval was op Fox News. Duizenden paragnosten bemoeiden zich ermee en Browne zei dat het lichaam van Levy zich bij ‘enkele bomen in een moerasachtig gebied’ bevond. Op dat ogenblik was al bekend dat de politie zocht in Rock Creek Park, omdat iemand Chandra’s computer had gebruikt om de route naar het park te vinden. Haar stoffelijke resten werden bij toeval een jaar na haar verdwijning op een steile helling in dicht bebost gebied gevonden, niet een plek waar een moeras kan bestaan.

2002 – Lynda McClelland uit Pennsylvania, oud 44 jaar, verdween in 2000. Browne zei tegen de dochters dat ze niet dood was, maar dat ze min of meer gek (‘kinda crazy’) was geworden in Florida (het was bekend dat Lynda psychische problemen had gehad). Daar zou ze naartoe zijn gegaan met een man met de initialen MJ. Haar familie zou haar spoedig vinden. Een jaar later, in maart 2003, werd haar lichaam ontdekt. Haar schoonzoon David Repasky, die in het publiek had gezeten tijdens de opname van Brownes waarzeggerij, bleek de dader te zijn (hij zat al in het gevang wegens lidmaatschap van een inbrekersbende). Hij werd veroordeeld, onder andere omdat een medeplichtige bij het begraven van het lijk tegen hem getuigde.

2003 – Weyman Arizona Robbins, oud 12 jaar, werd dood in de achtertuin gevonden. Zelfmoord, zei de sheriff. Browne verklaarde tegen de moeder dat het een ongelukje was met een verstikkingsspel (‘stom spelletje’) en dat er twee of drie andere kinderen bij betrokken waren, van wie er een Danny heette. Al voordat de tv-opnamen werden uitgezonden bleek oom Martin, die als babysitter had gefungeerd, het gedaan te hebben. Weyman had zijn zusjes tegen zijn oom verdedigd, en toen had deze hem vermoord en het laten lijken op zelfmoord. Het enige positieve is dat de moeder door het contact met Browne ervan overtuigd raakte dat de sheriff ongelijk had; ze huurde privédetectives.

2003 – John Slayton, een 63-jarige juwelier uit Missouri, verdween in december 2002. Zijn auto waarmee hij winkels en pandhuizen placht af te gaan, werd wel gevonden, minus koopwaar ter waarde van ongeveer een miljoen dollar die hij altijd bij zich had. Browne zei dat hij door paupers of zwervers was vermoord en dat zijn lijk in de Kansas River (ruim 400 kilometer ver weg) was gegooid en niet gevonden zou worden. Nog geen drie weken na de uitzending werd het lijk van Slayton in een ondiep graf gevonden, en in 2006 werd pandhuishouder Teddy Eugene Davison tot levenslang veroordeeld wegens de roofmoord, die hij samen met zijn minderjarige zoon gepleegd had.

2003 – Lori Pleasants werd in 2000 gewurgd op bed aangetroffen. Browne zei dat Pleasants door een stalker was vermoord ‘die daar lol aan beleefde’, maar dat er niet noodzakelijk DNA op de plaats van de misdaad was en dat ‘hij handschoenen droeg’. In 2006 bekende Lori’s vriend William Joseph Guntersloh de moord, nadat de politie zijn DNA had gevonden. Tijdens het proces zei Guntersloh dat het een ongeluk was (uit de hand gelopen wurgseks). Hij zei ook dat hij het mes (waarmee hij post mortem wonden had toegebracht) had schoongeveegd om vingerafdrukken te vermijden.

2003 – Erica Baker (9 jaar) uit Ohio was in 1999 in de buurt van haar ouderlijk huis verdwenen. Browne vertelde aan Erica’s moeder dat Erica niet dood was, maar zich in Michigan bevond. Iemand zou haar hebben verkocht voor drugs. Er was een zwarte vrouw die had geholpen haar in een oude vrachtwagen te gooien. In 2005 werd echter Christian John Gabriel veroordeeld voor het verplaatsen en verbergen van haar lijk. Gabriel beweerde dat hij haar had begraven nadat hij haar had aangereden met zijn bestelbusje, maar het lijk is nooit gevonden.

2003 – Shannon Sherrill (6 jaar) was in 1986 spoorloos verdwenen uit haar ouderlijk huis. Browne vertelde de ouders dat ze gehersenspoeld was en in een ander gezin was opgegroeid. Een en ander zou spoedig aan het licht komen. Er is echter nog steeds niets bekend over Sherrill.

2004 – Ryan Katcher, een 19-jarige student, was eind 2000 met zijn pick-uptruck verdwenen. Browne vertelde zijn moeder dat ‘twee jongens heel bang geworden waren’ en hem naar beneden gegooid hadden in een metalen schacht op 40 tot 44 kilometer van zijn huis. In juli 2006 vond de politie hem, nog in zijn auto, op de bodem van een diep meer (een voormalige mijn), tien kilometer van zijn huis. Hij was verdronken. Op de avond van zijn verdwijning was hij door vrienden dronken thuisgebracht. Het meer was al eerder doorzocht, maar omdat het zo diep was, had de politie toen niets gevonden. Op www.stopsylvia.com vertelt Ryans moeder dat Browne nog wel meer dingen fout had, maar die waren door de redactie van Montel weggelaten.

2004 – Richard Torres sneuvelde in Irak. Zijn weduwe ging door met de ivf-procedures waar het echtpaar al mee begonnen was. Toen ze drie maanden zwanger was, vertelde Browne haar dat ze een gezonde jongen zou krijgen. Maar nog voor de opname werd uitgezonden, beviel de weduwe van een meisje dat meteen stierf. In een update van juni 2005 werd het stukje over de gezonde jongen weggelaten.

2007 – De zoon van Sharon James, besproken in het CNN-programma Anderson Cooper 360. Anderson had Browne om bewijzen van haar kunsten gevraagd en er zes gekregen. Deze bleken oncontroleerbaar te zijn, of het was niet na te gaan of de ‘voorspellingen’ wel vóór de gebeurtenis waren gedaan. De brief van Sharon James was het allerbeste bewijs van haar vermogens dat Browne kon produceren. Sharons zoon was verdwenen (dat gebeurde wel vaker) en Browne beweerde dat zij een van haar honderden tevreden klanten was. Maar de moeder was achteraf niet zo blij met de telefonische reading waarvoor ze in 2003 700 dollar had moeten betalen. Ze had te horen gekregen dat haar zoon schizofreen was en wel weer zou terugkomen. Hij kwam een jaar later dan ‘voorspeld’ weer opdagen, maar was nooit mentaal ziek geweest. Even had Sharon gedacht dat Browne correct was geweest, namelijk toen ze een brief uit Tennessee kreeg, maar die was niet van haar zoon, maar van een verzekeringsbedrijf dat om inlichtingen over hem vroeg.

2007 – Angie Lee, oud 22 jaar, werd in 2003 haar eigen woning neergestoken, geslagen en gewurgd. Browne zei dat ze het slachtoffer van een seriemoordenaar was en ‘dat er een mes in de buurt van die plek is waar DNA of een of ander bewijsmateriaal’ op zit. Ze noemde ook een zekere Fred, die een kennis van Angie zou zijn. Niemand wist op wie de naam Fred zou kunnen slaan. In 2007 werd Anthony Ashby gearresteerd en hij bekende later zijn schuld aan de moord. Het motief was inbraak. Er was geen mes dat deel was van het bewijsmateriaal. De reden voor zijn bekentenis was DNA op zijn pistool en getuigenverklaringen. De politie verklaarde dat paragnosten geen zinnige informatie hadden gegeven.

Dit is een vertaling en bewerking van een artikel uit Skeptical Inquirer 34/2, maart/april 2010 [Skepter liep wat achter met uitkomen, vandaar dat het daar nog in jaargang 2009 uitkwam]

Uit: Skepter 22.2 (2009)

Naschrift: Sylvia Browne overleed op 20 november 2013