Bruno houdt vol
De strijd om de Biostabil
door Jan Willem Nienhuys – Skepter 18.1 (2005)
Bruno Santanera, de verkoper van de Biostabil 2000, blijft actief. Hij verloor processen, en zijn reclame werd afgekeurd. Met een nieuw reclamefilmpje en paginagrote advertenties blijft hij volhouden.
Afgelopen 9 februari 2005 deed de rechter uitspraak in de zaak van Santanera tegen Tros Radar. Het programma van Radar van 8 maart 2004 had tussen maart en mei de omzet van Santanera’s handel in Biostabils doen teruglopen van € 900.000 per maand tot € 100 (dus precies één exemplaar). De Biostabil is een magnetisch hangertje dat tegen allerlei kwalen zou helpen (zie Parariteiten, december 2003, en Stop de Persen, 20 maart en 6 oktober 2004). Santanera verloor op alle 92 punten. De reclame suggereerde dat het geheim een samengeperste aarde uit Zaïre was. Aarde uit Zaïre? De kenner weet natuurlijk meteen dat het kennelijk een magneetje is dat vervaardigd is door een poederachtige combinatie van ijzer met andere metalen, waaronder ‘zeldzame aarden’, samen te persen met een bindmiddel om zo een sterk permanent magneetje te maken. In dit geval was het een ijzer-neodymium-boriummagneetje dat in de handel een euro kost. De herkomst van het neodymium is onbelangrijk. Het lijkt erop of Santanera altijd gedacht had dat het echte aarde was, net zoals hij het verschil tussen elektriciteit en magnetisme niet snapt, of onderscheid kan maken tussen allerlei soorten spanning.
Ook de Reclame Code Commissie (RCC) sprak zich in hoger beroep op 15 februari ook uit tegen Santanera en de organisatie Tel Sell die de (gewijzigde) reclamefilm uitzond, waarin Santanera wetenschappers flapdrollen noemt. De RCC publiceerde ook de uitspraak. Na enkele weken verdween de film. Tegenwoordig is er weer een nieuwe reclame op Tel Sell. Tussen advertenties voor (niet-magnetische) steunzolen en andere figuurcorrectieproducten kan men af en toe enige minuten kijken naar Tineke de Nooij, en verband horen leggen met allerhande kwalen, waaronder elektrostress en negatieve straling van computers. Positief magnetisme is nog steeds goed tegen slapeloosheid en hoge bloeddruk, en vermoeidheid en hoofdpijn gaan weg met negatief magnetisme.
Ook begon Santanera met een grote reclamecampagne in de krant. In de Leeuwarder Courant plaatste hij op 5 en 11 maart advertenties over twee volle pagina’s en deze verschenen ook in het Dagblad van het Noorden en De Gezinsbode. Een proefje van zijn agressieve stijl: ‘De ontmaskering van Tros Radar’. Nog steeds lijkt de marmerkoning uit Godlinze niet echt te snappen wat ‘zeldzame aarde’ (een van de elementen 58 tot 71 van het periodiek systeem) betekent. Als er vocht bij de magneet komt, verandert hij in koffieprut (het bindmiddel laat los, en de metalen oxideren). Dat is de ‘aarde’, legt hij in aandoenlijk Nederlands uit.
Santanera beklaagt zich dat bij de comparitie van partijen meer dan honderd kilo bewijsmateriaal is genegeerd, en zijn advocaat heeft hem kennelijk niet kunnen uitleggen dat een dergelijke wettelijk voorgeschreven zitting bedoeld is om de juridische geschillen helder te krijgen, en te kijken of er een schikking mogelijk is, en niet voor het inleveren van bewijsmateriaal. Santanera citeert de websites van Quackwatch (!) en het maandblad Ode als bewijs voor de werkzaamheid van magneten, dus enig wantrouwen over de aard van zijn bewijzen is wel gerechtvaardigd.
Het wonderlijkste van deze advertentie is het verhaal van Santanera’s ontdekking. Hij gaf oorspronkelijk geneeskrachtige mineralen als presentjes weg, en had ontdekt dat men het meest tevreden was met magnetiet. Dat werd nooit omgeruild. Hij schafte toen paaseitjes van magnetiet aan die hij doormidden zaagde in de kennelijke verwachting dat hij zo losse noord- en zuidpolen zou krijgen. Dat was niet zo, en op de een of andere manier heeft hij de indruk gekregen dat zijn klanten het meest tevreden waren met halve eitjes die een zuidpool op de platte kant hadden. Daar is het mee begonnen.
Uit: Skepter 18.1 (2005)
Zie ook: Ondanks wetenschappelijke steun vist Bruno Santanera weer achter het net door Pepijn van Erp, Kloptdatwel.nl (2012)
